Jest to jednak w tym wypadku wyraźne nadużycie.
Nie ma wapnia mniej lub bardziej “naturalnego”.
Pierwiastek wapń powstał jako efekt rozpadu supernowych w początkach dziejów kosmosu, wędrował przez niego w formie tzw. “mgławic planetarnych”, z czasem połączył się z obłokiem gazowym z którego powstało Słonce i planety, w tym również Ziemia, a tu jako bardzo aktywny chemicznie metal utworzył szereg nieorganicznych związków chemicznych, z których część jest właśnie wykorzystywana w leczeniu w takiej postaci, w jakiej istnieje od początku istnienia Ziemi.
Inne związki wapnia – preparaty organiczne powstałe jako efekt syntezy organicznej – to połączenia tego pierwiastka z różnymi związkami opartymi o pierwiastek węgiel.Natomiast sam pierwiastek wapń, o który chodzi w leczeniu jest dokładnie taki sam w każdym związku, obojętne – organicznym czy nieorganicznym, każdy jego atom jest identyczny, stały i niezmienny.
Wiele związków wapnia jest stosowanych w leczeniu, każdy z nich ma swoje wady i zalety i świadomość tego powinna być bardziej istotna dla osoby przyjmującej preparat wapnia.
Bardzo istotna jest też dawka wapnia – dobowe zapotrzebowanie na ten pierwiastek jest różne, ale bezpiecznie jest przyjąć za minimalną dawkę ok. 1200-1300 mg wapnia atomowego.
Każdy producent leku w dołączonej ulotce podaje (lub przynajmniej powinien podać!) ilość wapnia atomowego zawartej w danej jednostce leku i właśnie to jest najistotniejsza informacja, bo każdy może sobie sam określić, ile jednostek leku (tabletek, łyżeczek, proszku) powinien wziąć w ciągu doby.
Preparaty nieorganiczne zawierają zdecydowanie najwięcej wapnia atomowego w cząsteczce i to ich największa zaleta:
– węglan wapnia – zawartość wapnia atomowego w cząsteczce – 40%
– fosforan wapnia – zawartość wapnia – 39%
– chlorek wapnia 18%
